W sytuacji uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia należy wliczyć wszystkie powstałe koszty do obowiązku naprawienia szkody. Jak wskazuje art. 444 kc
§ 1.
W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.
§ 2.
Jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.
§ 3.
Jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa”.
Po wypadku zwiększają sie potrzeby, najczęściej są one związane z opieką nad poszkodowanym czy wydatkami na leczenie. Do pokrycia wszelkich tego typu kosztów jest zobowiązany sprawca szkody, a dokładnie zakład ubezpieczeń w którym sprawca posiada polisę OC.
Cel regulacji zawartej w art. 444 kc stanowi określenie sposobu naprawienia szkody na danej osobie. W takiej sytuacji roszczenia odszkodowawczego można dochodzić wyłącznie wtedy, kiedy zaistniało dane zdarzenie. Zgodnie z art. 361 kc
§ 1.
Zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.
§ 2.
W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
Przedmiot kompensacji z art. 444 kc stanowi szkoda majątkowa, która wynika z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. W tym kontekście warto wskazać na art. 445 § 1 kc, który jako przedmiot kompensacji wskazuje doznaną krzywdę: W wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.
Jak wynika z art. 444 § 1 kc, poszkodowany może domagać się zwrotu wszystkich poniesionych kosztów, które są bezpośrednio związane ze szkodą, a więc:
Jak wynika z art. 444 § 2 kc, poszkodowany może żądać również renty od zobowiązanego do naprawienia szkody. Przyznanie renty jest uzasadnione w sytuacji, gdy:
Niezależnie od przyczyny przyznania renty poszkodowanemu, jej celem jest zrekompensowanie szkody przyszłej. Warto nadmienić, że przy przyznawaniu renty należy uwzględnić wszystkie przesłanki jej przyznania.
Aby roszczenie o rentę było zasadne musza zostać spełnione dwie przesłanki.
Po pierwsze musi zostać stwierdzone, ze poszkodowany całkowicie lub częściowo utrącił zdolność do pracy zarobkowej.
Po drugie utrata musi generować po jego stronie zmniejszenie dochodów. Sprawca szkody będzie świadczył rentę tylko do tej części utraconego dochodu, jaka jest następstwem obrażeń powypadkowych.
W momencie śmierci poszkodowanego o tego typu rentę mogą zwrócić sie do ubezpieczyciela sprawcy osoby, którym zmarły dostarczał środków do życia. Należą do nich przede wszystkim dzieci, wychowankowie zmarłego, oraz w niektórych wypadkach jego małżonek czy konkubent, a także inne bliskie osoby utrzymywane przez poszkodowanego.
Poszkodowany ma prawo zażądać od sądu przyznania mu zamiast renty jednorazowego odszkodowania. Jest ono najczęściej stosowane w przypadku gdy poszkodowany stał się inwalidą, a jednorazowe odszkodowanie ułatwi mu wykonywanie nowego zawodu.
Renta Wyrównawcza/Uzupełniająca .
Niejednokrotnie w wyniku określonego deliktu, np. wypadku drogowego spowodowanego przez sprawcę, poszkodowany zostaje pozbawiony możliwości uzyskiwania zarobków i innych korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby nie doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Powstaje zatem pytanie czy w przypadku utraty możliwości zarobkowania na skutek wypadku poszkodowany może żądać od sprawcy deliktu (jego zakładu ubezpieczeń) wyrównania tej straty w postaci renty?
Odpowiedź na to pytanie jest twierdząca.
Zgodnie bowiem z treścią art. 444 § 2 k.c.: jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Natomiast zgodnie § 3 wskazanego art. 444 k.c.: „jeżeli w chwili wydania wyroku szkody nie da się dokładnie ustalić, poszkodowanemu może być przyznana renta tymczasowa".
Roszczenie o rentę przysługuje poszkodowanemu, jeżeli:
całkowicie osoba utraciła zdolność do pracy zarobkowej
częściowo osoba utraciała zdolność do pracy zarobkowej
przyszłość jest utrudniona w związku z konsekwencjami po wypadku
zwiększyły się potrzeby w związku z leczeniem, rehabilitacją i innymi ponoszonymi kosztami
Każda niezależna z wymienionych wyżej okoliczności może stanowić podstawę do zasądzenia renty, a jej wysokość jest uzależniona od ilości czynników mających na funkcjonowania osoby i konsekwencje, które wynikają z wypadku.
Kancelaria ROBIN PARTNERS
